LEDEBERGENAAR SANGLET TREKT TREINDEUR ACHTER ZICH DICHT (20/02/04)

[ terug ]    

"Het is mooi geweest, maar ik zou het mijn opvolger -moest ik die hebben- niet aanraden", zegt de 54-jarige Alfons Sanglet uit de Langestraat 233 in Ledeberg. Hij maakte op 20 februari zijn laatste rit als treinbestuurder. Hij zet meteen een punt achter de Sanglet-dynastie die vier generaties en bijna 150 jaar lang locomotieven en motorstellen van de NMBS bemande. 

Het komt nog zelden voor: mensen die van vader op zoon één baas trouw blijven en dan nog steeds dezelfde job verder zetten. De traditie bij de familie Sanglet gaat terug tot grootvader Frans, die in 1846 werd geboren. Wanneer hij juist als leerling-stoker bij de Ijzeren Weg begon, kon zijn achterkleinzoon niet meer achterhalen.

 

"Feit is dat hij jarenlang machinist was, dat zijn zoon Alphonse in zijn sporen trad en dat mijn vader Raymond ook 34 jaar in de stuurpost van een locomotief doorbracht", vertelt Alfons Sanglet, die er bijna 35,5 jaar heeft opzitten. Officieel gaat hij op 1 juni weg, maar de Ledebergenaar heeft tot die tijd nog een pak verlof en compensatiedagen op te nemen. Daarom maakte hij op vrijdag de 20ste februari al zijn laatste rit, in een diesel motorstel van Eeklo naar Gent-Sint-Pieters en voor de gelegenheid nog eens perfect in uniform.

 

"Dat 27 jaar oude, fraaie grijze uniform met kentekens van de elektrische tractie op de revers draag ik normaal niet meer. Mijn bijhorende kepie wel. Dat blijft een teken van herkenbaarheid als je iemand moet aflossen. De jongere generatie heeft ook die achterwege gelaten. Spijtig, voor je het weet kan iedereen je stuurpost overnemen."

 

Hij reed het jongste anderhalf jaar op de lijnen Gent - Eeklo en Gent - Ronse. " Dat zijn rustiger lijnen, en zo kon ik dichter bij huis blijven." De diesel was ook een terugkeer naar zijn oude liefde waarmee hij zijn carrière startte.

Toch reed hij lange tijd met elektrische treinen en daarvan leerde hij haast alle types van binnen en van buiten kennen. Alleen de laatste nieuwe hogesnelheidstreinen niet. Daar bleven de ervaringen beperkt tot meerijden en genieten naast de bestuurder. "Tenslotte vraagt dit een bijkomende opleiding in de Franse en Duitse regel- en seingeving. "Wat het meeste indruk nalaat na al die tijd, is zijn eerste en enig ongeluk een paar jaar geleden, toen hij bij het uitkomen van een bocht een zelfmoordenaar midden op de sporen zag staan. "Als je al remmend en toeterend probeert nog tijdig te stoppen en merkt dat zo'n man met zijn armen gespreid bewust zijn eigen dood op zich laat afstormen, dan ben je er toch even niet goed van. Vooral die blik in die ogen, vergeet je niet gauw."

 

De Ledebergenaar slikt even bij het besef dat hij de laatste Sanglet is die bij de Spoorwegen de deur dicht trekt. Spijt heeft hij echter niet. Opvolging evenmin, want hij is vrijgezel gebleven. "Een job als machinist is met die onregelmatige uren en de stroeve verlofregeling voor een relatie niet echt bevorderlijk. Mocht ik een zoon hebben, ik zou hem afraden treinbestuurder te worden."




 

 

 
                                  © Dekenij Ledeberg vzw    Alle rechten voorbehouden